Urodzony 28 grudnia 1948 roku w Krakowie, ukończył Technikum Budowlane dla Pracujących
i Akademię Wychowania Fizycznego w Poznaniu (1975), gdzie otrzymał tytuł
magistra wychowania fizycznego ze specjalnością sportową. Sprinter Cracovii (1965–
1972) i Wawelu (1972–1975), specjalizował się w biegu na 400 metrów, będąc przez
kilka lat podstawowym członkiem reprezentacyjnej sztafety 4 × 400 m, która należała
wówczas do europejskiej czołówki.

Dwukrotnie startował w igrzyskach olimpijskich. W Meksyku (1968) odpadł w ćwierćfinale
biegu na 400 m, a w sztafecie 4 × 400 m zajął 4. miejsce (wraz z Grędzińskim, Wernerem
i Badeńskim). W Monachium (1972) wystąpił tylko w sztafecie 4 × 400 m (z Wernerem,
Badeńskim i Jaremskim), która zajęła 5. miejsce.

Wiele sukcesów odniósł startując w Halowych Mistrzostwach Europy (do 1969 roku
rozgrywanych jako Europejskie Igrzyska Halowe): w Pradze (1967) zdobył srebrny medal
w sztafecie 4 × 2 okrążenia; w Madrycie (1968) był trzeci na 400 m i pierwszy w sztafecie
4 × 2 okrążenia (z Badeńskim, Wernerem i Koryckim); w Belgradzie (1969) wygrał
bieg na 400 m, a także sztafetę 4 × 2 okrążenia (z Badeńskim, Wernerem i Radomskim);
w Wiedniu (1970) zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 2 okrążenia, a w Sofii 1971 i Grenoble
1972 złoty medal w tej samej konkurencji (z Wernerem, Koryckim i Badeńskim).

Startował dwukrotnie w mistrzostwach Europy: w Atenach (1969), gdzie w sztafecie 4 × 400 m wywalczył 4. miejsce i w Helsinkach
(1971), gdzie w sztafecie na tym samym dystansie zdobył srebrny medal.

Dwudziestotrzykrotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1967–1974). Podczas trzydziestu siedmiu startów odniósł dziewięć zwycięstw indywidualnych, czterokrotny rekordzista Polski (sztafety 4 × 200 i 4 × 400 m), srebrny (1967) i dwukrotny brązowy (1969, 1970) medalista mistrzostw Polski w biegu na 400 m.