Sekcja bokserska w WKS Wawel została powołana do życia w 1928 roku w wyniku połączenia KS Wawel i WKS Kraków i przez pięć kolejnych lat, aż do powstania sekcji pięściarskiej w Wiśle, nie miała praktycznie żadnej konkurencji wśród krakowskich klubów.  Pierwszym sportowym sukcesem było zdobycie w 1929 roku aż czterech brązowych medali mistrzostw Polski przez Dominika Studnickiego, Kazimierza Sworzeniowskiego, Alojzego Moczkę i Bolesława Morawę.

W 1931 roku zawodnicy krakowscy nie zostali dopuszczeni przez Okręgowy Związek Bokserski do mistrzostw Polski, ponieważ działacze okręgu śląskiego nie powiadomili Wawelu o terminie zawodów. Miało to wpływ na szybsze powstanie Krakowskiego Okręgowego Związku Bokserskiego. Początkowo tworzyły go tylko dwa kluby – Wawel i Makkabi, później przyłączyła się sekcja bokserska YMCA, która nie wykazywała się jednak szczególną działalnością, podobnie jak Makkabi. Cały ten rok bokserzy Wawelu spędzili na treningach i szlifowaniu formy podczas meczów towarzyskich. Swoją pozycję w regionie ugruntowywali Mieczysław Chrostek, Dominik Studnicki, Kazimierz Sworzeniowski, Kasiński i Korzenicki.

Odejście trenera Moskala, tułanie się po wynajmowanych salach gimnastycznych, a przede wszystkim ciężkie warunki finansowe wpłynęły na obniżenie poziomu sportowego sekcji w 1932 roku. Jednak i tak pięściarze Wawelu wywalczyli dwa medale mistrzostw Polski – Mieczysław Chrostek srebrny, a Dominik Studnicki brązowy. Chrostek zdobył trofeum w kategorii koguciej, przegrywając w finale na punkty z Aleksandrem Polusem z Warty Poznań. W tym samym roku bokserzy zostali również drużynowymi mistrzami okręgu, wygrywając wszystkich siedem konkurencji indywidualnych.

W styczniu Klub zorganizował tzw. pierwszy krok bokserski – turniej, w którym mogli wziąć udział wszyscy zainteresowani, nawet niezrzeszeni w klubach sportowych i nigdy wcześniej niewalczący na ringu. Boks w Krakowie znajdował się jeszcze w powijakach, więc organizowano zawody mające na celu wyłowienie spośród amatorów potencjalnych utalentowanych zawodników.

W bokserskich mistrzostwach okręgu wzięli udział głównie przedstawiciele Wawelu, co spowodowało, że Klub zwyciężył we wszystkich kategoriach wagowych. W mistrzostwach Polski wystartowało pięciu reprezentantów z Krakowa. W eliminacjach dobrze spisywali się Sworzeniowski i Chrostek. Wprawdzie Sworzeniowski został niesprawiedliwie zdyskwalifikowany, co spowodowało liczne protesty na widowni, ale Chrostek po zaskakująco dobrej walce z Józefem Milicem dostał się do finału. W decydującym spotkaniu uległ Aleksandrowi Polusowi, ale i tak wywalczył srebrny medal. Brązowym medalistą został Studnicki. Osiągnięcie Chrostka, podobnie jak wszystkich zawodników podwawelskiego grodu, publiczność przyjęła burzliwymi owacjami. Po tym meczu Chrostek został zaliczony przez kapitana Polskiego Związku Bokserskiego do dziesiątki najlepszych bokserów oraz był brany pod uwagę podczas ustalania składu reprezentacji na mecz z Czechosłowacją. W listopadzie w Łodzi odbyły się półfinały Drużynowych Mistrzostw Polski. Niestety, Wawel nie mógł tego występu zaliczyć do specjalnie udanych, gdyż zespół poza Studnickim i Chrostkiem składał się głównie z młodych zawodników, którym brakowało doświadczenia w imprezach tej rangi.

Rok 1933 rozpoczął się od strat – z początkiem roku z kierowania sekcją zrezygnował Xawery hrabia Pusłowski, a na przełomie stycznia i lutego do nowo założonej sekcji bokserskiej Wisły przeszli „Mieczysławski”, bracia Mieczysław i Stefan Żbikowie, Stanisław Rudek, Henryk Juszczyk i Jan Korzenicki. W związku ze zmianą klubu obowiązywał ich sześciomiesięczny zakaz startów.

W mistrzostwach Krakowa, które jeszcze w 1932 roku rozegrały się niemalże jako wewnętrzne zawody Wawelu, w następnym roku wzięli udział zawodnicy czterech krakowskich klubów: Wawelu, Wisły, YMCA i Makkabi. Wśród nich wciąż wyróżniał się Wawel, ale można było założyć, że w kolejnych mistrzostwach poziom walk będzie bardziej wyrównany. Pojedynki drużyn Wawel–Wisła były najbardziej wyczekiwane. Należy pamiętać, że sekcja bokserska Wisły na początku roku została zasilona bardzo dobrymi zawodnikami Wawelu, którzy z powodów regulaminowych przez pół roku nie mogli brać udziału w zawodach. Dzięki temu, że w mistrzostwach brały udział aż cztery krakowskie kluby zwiększyło się zainteresowanie publiczności, która do tej pory mogła dopingować zawodników tylko jednej drużyny. Finalnie Wawel zdobył sześć tytułów mistrzowskich na siedem konkurencji, w których brał udział. W kwietniu odbyły się mistrzostwa Polski, w których brązowy medal w wadze piórkowej – po przegranej z Jerzym Rudzkim – wywalczył Mieczysław Chrostek. W powtórzonych jesiennych drużynowych mistrzostwach okręgu, po zwycięstwie nad Wisłą 11:5 Wawel zyskał prawo startu w Drużynowych Mistrzostwach Polski.

W lutym 1934 roku odbyły się Indywidualne Mistrzostwa Krakowa, które ze względu na przebieg poprzednich zawodów drużynowych wywołały szczególne zainteresowanie. Była to właściwie rywalizacja między Wawelem i Wisłą. Zwycięsko wyszedł z niej Wawel, który zdobył aż pięć tytułów mistrzowskich, podczas gdy Wisła wywalczyła tylko dwa. Spośród zawodników wyróżnił się Chrostek, który doszedł do tak wysokiej formy, że stał się kandydatem do tytułu mistrza Polski. W mistrzostwach Polski, w których wzięło udział sześćdziesięciu czterech zawodników z dziesięciu okręgów, Kraków reprezentowało pięciu pięściarzy (czterech z Wisły i jeden z Wawelu). Podczas ważenia okazało się, że Chrostek miał nadwagę około 150 gramów. Aby nie oddać zawodów walkowerem, Chrostek zdecydował się walczyć w wyższej kategorii wagowej. Pierwszą walkę stoczył ze znacznie cięższym od siebie Ryszardem Białasem i wygrał ją w dobrym stylu. Do walk finałowych, które odbywały się trzeciego dnia zawodów, z reprezentacji Krakowa zakwalifikował się tylko Chrostek. W finale zawodnik Wawelu spotkał się z Janisławem Sipińskim, który choć walczył nieuczciwie i niezgodnie z zasadami fair play i tak został ogłoszony zwycięzcą. Tym sposobem Mieczysław Chrostek po raz trzeci został wicemistrzem Polski.

W Drużynowych Mistrzostwach Polski Wawel po raz kolejny nie sprostał zadaniu i w drugiej najważniejszej imprezie roku uległ już w eliminacjach warszawskiemu klubowi Makkabi 10 : 6. Przyczyn porażki upatruje się między innymi w braku konkurencji w Krakowie (tylko dwa kluby miały odpowiedni poziom – Wawel i Wisła), braku dobrych zawodników w wagach cięższych oraz braku zawodowego trenera, który wyszkoliłby krakowskich zawodników do poziomu ogólnopolskiego. O ile w wagach lżejszych zawodnicy Wawelu walczyli poprawnie (sensacyjne zwycięstwo Pancera nad Neustadtem, czy zwycięstwo na punkty po niezbyt ładnej walce Chrostka nad Bohrensteinem), to w wagach cięższych zawodnicy wykazywali brak dostatecznych umiejętności technicznych i kondycji.

W mistrzostwach okręgu, które odbyły się w marcu 1935 roku, Wawel znokautował rywali i zdobył wszystkie tytuły mistrzowskie. W meczu z inowrocławską Cuiavią nasz Klub pokonał faworyzowaną drużynę Związku Strzeleckiego 9 : 7, a bohaterem swojej walki został Morawa, który ledwo trzymając się na nogach, dotrwał do końca starcia i obronił się przed nokautem. Brązowym medalistą mistrzostw Polski został Andrzej Szczurek. Do rozgrywek w Drużynowych Mistrzostwach Okręgu zostały zgłoszone trzy drużyny: Wawel, Wisła i Makkabi. Wisła zwyciężyła Makkabi walkowerem 16 : 0, ponieważ Makkabi nie wystawiło pełnego składu, z kolei Wawel pokonał Wisłę 13 : 3. Trzeci mecz między Wawelem a Wisłą dawał tej ostatniej większe szanse, gdyż do zdobycia tytułu mistrzowskiego wystarczyłby jej remis z Wawelem. Tymczasem KOZB, którego większość członków należała do Wawelu, uznało, że mecz Makkabi–Wawel zakończył się walkowerem dla Wawelu. Na znak protestu Wisła zrezygnowała z meczu z Wawelem, dzięki czemu Klub został mistrzem okręgu. W listopadowych eliminacjach do mistrzostw kraju Wawel spektakularnie przegrał z mistrzem Polski, Wartą 14 : 2. Honorowe dwa punkty dla Krakowa zdobył Chrostek, który wraz z Wnękiem należał do najlepszych pięściarzy zespołu. Zła passa Wawelu trwała do końca 1935 roku, kiedy nasza drużyna przegrała dwa ostatnie mecze z zespołami ze Śląska i Lwowa.

16 marca 1936 roku odbyły się długo oczekiwane i szeroko reklamowane derby Wawel–Wisła, w których Wawel uległ Wiśle 10 : 6. Przyczyną porażki było znaczne osłabienie naszej drużyny – zabrakło Chrostka i Wnęka. W indywidualnych mistrzostwach okręgu Wawel wywalczył pięć tytułów mistrzowskich, a do reprezentacji Krakowa na międzyokręgowy mecz ze Lwowem zostało powołanych siedmiu pięściarzy z Wawelu na dziewięciu mających wziąć udział w turnieju. W mistrzostwach Polski w Łodzi Klub reprezentowali Mieczysław Chrostek i Andrzej Szczurek. Chrostek startujący w wadze piórkowej w półfinale zwyciężył w walce z Tadeuszem Rogalskim z Poznania: po walce doszło do niezwykłej dotychczas w Polsce manifestacji. Z lóż i galerii zaczęły się sypać pomarańcze jako nagroda dla Chrostka za piękną walkę. Cały ring zasypany został momentalnie stosami okrągłych żółtych owoców, dziesiątkami czekoladek i pomadek, a ktoś rzucił nawet całą paczkę. Krakowianin zbierał pracowicie wszystkie te dowody uznania i podzielił się nimi ze swym przeciwnikiem, co widownia przyjęła z entuzjazmem. […] Jakiś nieznajomy entuzjasta podarował z miejsca Chrostkowi swój piękny zegarek, zaś Związek Łódzki obdarzył go wspaniałym srebrnym pucharem. Od Polskiego zaś Związku Bokserskiego otrzymał nowy mistrz Polski szarfę i piękny żeton. Zwycięstwo to pozwoliło mu na start w finale, w którym złoty medal wygrał walkowerem – jego przeciwnik Aleksander Polus nie stanął do walki. Drugi reprezentant Wawelu, Andrzej Szczurek, miał niestety mniej szczęścia – arbitrzy zwycięską walkę naszego zawodnika ocenili zaledwie na remis, co publiczność wygwizdała. Zresztą z powodu niekompetencji sędziów i krzywdzącego oceniania Warszawa wycofała swoich zawodników z tych mistrzostw.

Z powodu wprowadzenia zakazu gry cywilów w klubach wojskowych, rok 1937 był równie przełomowy i zły dla boksu, jak i pozostałych sekcji Wawelu. Z Klubu odeszli wszyscy cywile z Mieczysławem Chrostkiem na czele, który przeniósł się do Czarnych Lwów. W lutym Wawel pozyskał kilku nowych pięściarzy będących wzmocnieniem drużyny po odejściu cywilów. W marcu Chrostek został przeniesiony do Krakowa i wznowił treningi w dawnej drużynie. W kwietniu odbyły się mistrzostwa okręgu krakowskiego, w których po raz pierwszy Klub odczuł braki zawodników. Do finału eliminacji przeszedł Chrostek, który po początkowej przegranej przez nokaut, został po proteście przywrócony, a jego przeciwnik zdyskwalifikowany. Zwycięstwo to dało mu prawo startu w mistrzostwach Polski, na których wywalczył złoty medal. Niedługo po zdobyciu drugiego tytułu mistrza Polski Chrostek definitywnie zmienił barwy klubowe, przenosząc się do lwowskich Czarnych. Odejście Chrostka przypieczętowało ostateczny rozpad sekcji, z której do końca roku 1937 odeszła większość zawodników wraz z instruktorem.

Po wojnie, na początku lat pięćdziesiątych próbowano reaktywować sekcję, co na krótko się udało – udokumentowane osiągnięcia, do których dotarto, obejmują lata 1951–1953. Trenerem pięściarzy był wówczas Ostrowski, który doprowadził ich w 1953 roku do awansu do I ligi, a Zbigniewa Piórkowskiego, późniejszego olimpijczyka z Melbourne, do srebrnego medalu w wadze średniej na mistrzostwach Polski w 1952 roku. W 1960 roku narodził się pomysł ponownego utworzenia sekcji bokserskiej, która wzorem tej sprzed siedmiu lat, kiedy Wawel występował jako OWKS, także byłaby sekcją typowo wojskową. Idea ta nie doczekała się jednak realizacji i tak zakończyła się piękna, chociaż krótka historia boksu w WKS Wawel.

Oprac. na podst.: Wojskowy Klub Sportowy Wawel 1919-2019: publikacja jubileuszowa. – Kraków, 2019.