Urodzona 4 lutego 1935 roku w Krakowie. Przygodę ze sportem rozpoczęła w wieku 10 lat, kiedy ojciec piłkarz, grający w Garbarni, zabierał ją na mecze Wisły. W gimnastyce znalazła się przez przypadek – przychodziła na treningi siostry, a gdy ta zrezygnowała, poprosiła o możliwość trenowania za nią i tak została w gimnastyce przez kolejnych kilkadziesiąt lat.
Jako jedenastolatka rozpoczęła karierę gimnastyczki w Wiśle, gdzie trenowała w latach 1947–1953 pod okiem Ireny i Jerzego Lewickich. Na mistrzostwach świata w Bazylei w 1950 roku była najmłodszą uczestniczką (formalnie piętnastolatka) i wraz z drużyną zajęła 5. miejsce w wieloboju drużynowym. W latach 1950–1951 dwukrotnie wywalczyła tytuł mistrzyni Polski, a w latach 1949–1950 brązowe medale.
Przed występem w Helsinkach (8. miejsce drużynowo) doznała kontuzji i po powrocie, za namową Heleny Rakoczy, w 1954 roku pojawiła się w Wawelu. Rehabilitacja przebiegała tak dobrze, że Barbara wraz Heleną Rakoczy i Danutą Stachow wystartowały w Igrzyskach Olimpijskich w Melbourne w 1956 roku, gdzie z Lidią Szczerbińską, Dorotą Horzonek i Natalią Kot wywalczyły brązowy medal w ćwiczeniach drużynowych z przyborem i 4. miejsce w czwórboju drużynowym. W 1955 roku wywalczyła dwa srebrne medale w Międzynarodowych Igrzyskach Młodzieży i Studentów w Warszawie.
W Wawelu przebywała do końca 1958 roku, gdzie łączyła funkcje zawodnika i trenera. 1 stycznia 1959 roku, nie zmieniając barw klubowych, podjęła pracę trenera w Wiśle, gdzie wychowała wielu medalistów mistrzostw Polski. Była wybitną trenerką kadry narodowej w latach 1962–1972 i olimpijskiej (Tokio 1964 i Meksyk 1968). W roku 1972, podczas ratowania spadającej zawodniczki, doznała tak ciężkiej kontuzji ramienia, że do dziś nie odzyskała pełnej sprawności w ręce.
Jest absolwentką Liceum Administracyjno-Handlowego w Krakowie i warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego, gdzie otrzymała tytuł magistra wychowania fizycznego i uprawnienia trenerskie. W latach 1988–1992 była wiceprezesem Polskiego Związku Gimnastycznego, przewodniczącą Komisji Sędziowskiej Polskiego Związku Gimnastycznego w latach 1976–1988 i 1992–1998, w roku 1982 była członkiem prezydium Krakowskiego Okręgowego Związku Gimnastycznego oraz wiceprezesem Małopolskiej Rady Olimpijskiej. W latach 1962–2000 była sędzią międzynarodowym, w tym olimpijskim (lata 1964–1980).
Jako jedyna Polka została nagrodzona Honorowym Dyplomem Międzynarodowej Federacji Gimnastycznej (1999). Jest wybitną działaczką sportową, Zasłużoną Działaczką Kultury Fizycznej i Zasłużoną Mistrzynią Sportu, odznaczona m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Złotym Krzyżem Zasługi. W 2003 roku została laureatką 37. Konkursu Fair Play za całokształt kariery sportowej (nagroda przyznawana przez Polski Komitet Olimpijski).
W 2013 roku wraz z mistrzem olimpijskim w pięcioboju Dariuszem Goździakiem zostali rodzicami chrzestnymi Szkoły Podstawowej im. Polskich Olimpijczyków w Niedomicach pod Tarnowem.