O sekcji szermierki w WKS Wawel wiadomo bardzo niewiele. Na podstawie źródeł, głównie prasowych, zdołano udokumentować zaledwie cztery lata działalności sekcji w drugiej połowie lat trzydziestych. Sport ten był zaliczany do sportów obronnych, stąd też wśród zawodników dominowali oficerowie, ale też nieliczne osoby cywilne miały swój udział w działalności sekcji. Wiadomo, że przy organizacji zawodów Klub często podejmował współpracę z krakowskim AZS i na terenie krakowskim to głównie zawodnicy tych dwóch klubów podejmowali rywalizację sportową. W latach trzydziestych kierownikiem sekcji był por. Zimmermann, a Eugeniusz Linnemann wraz z instruktorem Jakubowiczem prowadzili zajęcia wraz z zawodnikami z AZS.

Pierwszym osiągnięciem szermierzy było 4. miejsce w szpadzie i 8. w szabli Wortmana na mistrzostwach Polski klasy B, które odbyły się w Poznaniu. W kolejnych mistrzostwach Polski, o medal otarł się tym razem faworyt Józef Wodniecki, który z trzema zwycięstwami zajął 4. miejsce. Drugiego dnia odpadł w drugim półfinale szabli po bardzo zaciętej walce, gdzie do ostatniej chwili nie było wiadomym, kto zdoła się zakwalifikować. Wiadomo, że w 1935 roku kolejnymi gospodarzami mistrzostw Polski klasy B byli WKS Wawel i sekcja szermiercza AZS w Krakowie. Zawody zorganizowano w trzech rodzajach broni (szabli, szpadzie i florecie) w hali WFiPW przy ul. Zwierzynieckiej, lecz niestety brak informacji o wynikach. W mistrzostwach Polski klasy B, które odbyły się w maju 1936 roku w Katowicach, wystartowało sześćdziesięciu zawodników. Do półfinału w szabli zakwalifikował się Wortman, który ostatecznie zajął 4. miejsce. Miał o tyle pecha, że dwa pierwsze dawały prawo awansu do klasy A. Kapitan Zenon Małłysko, który wówczas odbywał służbę w Krakowie, pięcioboista i olimpijczyk z Amsterdamu, był brany pod uwagę do reprezentacji Polski na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie w 1936 roku.

W Drużynowych Mistrzostwach Polski, które odbyły się w 1937 roku Wawel, przy równej liczbie wygranych walk (8 : 8), minimalnie lepszym stosunkiem trafień (32 : 31), został pokonany przez szpadzistów z AZS Kraków. W drużynie akademików występował były zawodnik Wawelu Wortman, a w drużynie wojskowych kpt. Małłysko, dr Wodniecki, por. Jabłoński, ppor. Zachwiej. Z kolei w szabli w drużynie WKS Wawel występowali dr Wodniecki, por. Breza, por. Jabłoński, por. Krawczyński. Zespół odniósł zwycięstwo nad drużyną AZS w stosunku 9 : 7. Dzięki tej wygranej drużyna WKS Wawel zakwalifikowała się do dalszych rozgrywek. W naszym zespole wyróżnił się Józef Wodniecki, który wygrał cztery walki szpadą i trzy szablą. W tym samym roku odbyły się mistrzostwa szermiercze V okręgu Związku Wojskowych Klubów Sportowych, w których licznie wystartowali zawodnicy Wawelu. W finale szpady oficerów 4. miejsce zajął por. Jabłoński, z kolei w finale szpady fechmistrzów Wawel zdominował podium i miejsca tuż za nim: 2. miejsce zajął Jakubowski, 3. miejsce Godula i kolejno 4. i 5. Mrzygłocki i Witarowski. W finale szabli fechtmistrzów kolejność pozostała ta sama, a w finale szabli oficerów srebrny medal wywalczył por. Jabłoński.

Po wojnie do reaktywacji białej broni w Krakowie szczególnie przyczynili się: dr Józef Wodniecki, dr Bolesław Czyżowski i Stanisław Pereświt-Sołtan – znani i utytułowani zawodnicy sprzed wojny. Problemy lokalowe i finansowe powodowały, że w pierwszych latach powojennych szermierze krakowscy często zmieniali kluby i tułali się od AZS Kraków (od marca 1945), przez Cracovię (od października 1945) i Sokoła (od maja 1946) do Wawelu (od grudnia 1947), a następnie innych klubów krakowskich takich jak Koło Sportowe PPB Kraków, Zwierzyniecki, czy Zrzeszenie Sportowe „Budowlani”. Po raz pierwszy drużynowe mistrzostwa kraju przeprowadzono w 1946 roku, ale dopiero rok później reprezentacja Wawelu odniosła sukces, zwyciężając we florecie. Sporym zainteresowaniem szermierzy cieszyły się indywidualne mistrzostwa miast rozgrywane w obsadzie ogólnopolskiej. Taki też charakter miały mistrzostwa Krakowa w 1948 roku, we florecie pierwsze miejsce zajął Stanisław Sołtan. Historię sekcji szermierki bardzo trudno było zrekonstruować, ponieważ w dokumentacji klubowej nie zachowały się prawie żadne informacje. Najwięcej danych udało się pozyskać ze źródeł zewnętrznych – prasy z lat trzydziestych i współczesnych opracowań, jednak nadal są to bardzo skąpe strzępy wiedzy, które pozwalają na tylko fragmentarycznie zarysowanie obrazu tej pięknej dyscypliny w naszym Klubie. Mimo starań nie udało się dotrzeć do dat jednoznacznie wyznaczających początek i koniec działalności sekcji, zatem daty uwzględnione w tekście są niepewne i tak naprawdę podają tylko orientacyjny czas pojawienia się pierwszej i ostatniej informacji o szermierzach Wawelu.

Oprac. na podst.: Wojskowy Klub Sportowy Wawel 1919-2019: publikacja jubileuszowa. – Kraków, 2019.