Sekcja gier sportowych powstała w 1928 roku w wyniku połączenia KS Wawel z WKS Kraków, a pierwsze wzmianki o jej działalności zaczęły pojawiać się w prasie na początku lat trzydziestych. W jej skład wchodziły koszykówka, piłka ręczna i siatkówka. Siatkówka jako jedyna dyscyplina jest do dziś uprawiana w naszym Klubie. Co ciekawe, w latach trzydziestych w tych trzech zespołach bardzo często grali ci sami zawodnicy – w informacjach sportowych dotyczących meczów koszykówki, siatkówki czy szczypiorniaka powtarzały się te same nazwiska, jak np. Cetera, Ciepły, Eberhardt, Kwasnycia, Ogrodziński czy Pytel, a i same zawody były rozgrywane jedne po drugich w jeden weekend lub nawet tego samego dnia. Sekcja prężnie rozwijała się do 1936 roku – rok później, po rozdzieleniu WKS Wawel na kluby cywilny i wojskowy, poziom sportowy sekcji znacząco się obniżył. Po wojnie reaktywowano sekcję gier ręcznych, a w jej skład weszły te same dyscypliny co w latach trzydziestych.

Sekcja koszykówki działała w latach 1929–1939, a po wojnie została reaktywowana w 1947 roku i z przerwami istniała do 1964 roku. W latach trzydziestych Wawel był reprezentowany przez dwie drużyny – pierwsza drużyna zadebiutowała w klasie A w 1933 roku po wysokich zwycięstwach nad Metalem Tarnów 59 : 6 i Victorią Częstochowa 29 : 8, natomiast rezerwa grała w klasie B. Jednym z pierwszych w Krakowie w tym okresie sędziów koszykówki był działacz Wawelu st. sierżant Buchała.     W 1935 roku koszykarze wywalczyli tytuł wicemistrza Krakowa i dokonali największego osiągnięcia w swojej przedwojennej historii, zajmując 4. miejsce w mistrzostwach Polski. W roku 1937 i 1938 dwukrotnie zajęli 3. miejsce w mistrzostwach Krakowa. Mimo że po wejściu w życie zakazu zabraniającego cywilom przynależności do klubów wojskowych sekcja straciła kilku zawodników, to koszykarzom udało się utrzymać na tyle dobry poziom sportowy, że w klasie A pozostali do 1939 roku.

Tak samo jak szczypiorniści, koszykarze rozgrywali wiele tradycyjnych meczów towarzyskich czy turniejów błyskawicznych, a sam Wawel był również organizatorem kilku ważnych imprez, m.in. w 1933 roku turnieju o puchar kpt. Lucjana Frąckiewicza. W 1936 roku Wawel wygrał w Częstochowie turniej klubowy z Victorią, z kolei w reprezentacji Krakowa powołanej na czwórmecz w Łodzi z udziałem Krakowa, Łodzi, Poznania i Warszawy znaleźli się Kwasnycia i Eberhardt. Dwa lata później na międzymiastowy mecz Kraków – Warszawa został powołany Pytel. Po raz kolejny Wawel został doceniony w 1939 roku, kiedy na turniej pięciu miast w koszykówce, w którym uczestniczyły reprezentacje Krakowa, Lwowa, Śląska, Warszawy i Wilna powołano do rezerwy drużyny Krakowa Markiewicza. Podobnie jak w przypadku szczypiornistów, w 1938 roku sekcja została osłabiona przez odejście kilku zawodników – m.in. Markiewicza odbywającego służbę wojskową oraz Ciepłego i Eberhardta, którzy zmienili barwy klubowe. Spowodowało to obniżenie poziomu sportowego, a w rezultacie trudności w utrzymaniu się w klasie A i utratę szansy na udział w mistrzostwach Polski.

Zespół męski

Sekcja została reaktywowana po wojnie, a większość jej zawodników stanowili koszykarze innych klubów krakowskich powołani do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Już w sezonie 1947/48 zespół został zgłoszony do rozgrywek w klasie B jako Legia Kraków. W klasie B utrzymał się w kolejnym sezonie, a w sezonie 1950/51 już jako OWKS zakwalifikował się do klasy A składającej się wówczas z dwóch grup. W sezonie 1952/53 utworzono klasę wojewódzką składającą się z czternastu drużyn podzielonych na dwie grupy. OWKS grał w grupie II, którą wygrał i zakwalifikował się do finałów. Następnie koszykarze brali udział w rozgrywkach centralnych o wejście do II ligi w grupie VI. W turnieju rozgrywanym w Krakowie przegrali z Budowlanymi Toruń, a wygrali z AZS Olsztyn i Kolejarzem Gniezno. W 1953 roku, po decyzji Wydziału Sportu Ministerstwa Obrony Narodowej o rozwiązaniu sekcji męskiej, koszykarze przeszli do ZS Start w Krakowie.

Ponowna reaktywacja męskiej sekcji koszykówki miała miejsce w 1955 roku, kiedy klub nosił nazwę CWKS Ośrodek Kraków. Sekcję dołączono do klasy A, w której w sezonie 1955/56 zajęła 6. miejsce, a w kolejnym już 4. Sekcja, która tym razem opierała się praktycznie już tylko na własnych wychowankach, była przez dwanaście lat (od 1 kwietnia 1957 roku) prowadzona przez trenera Kazimierza Gruszkę. W sezonie 1957/58 koszykarze zajęli w klasie A 3. miejsce, w następnym awansowali do ligi międzywojewódzkiej, w której zajęli 1. miejsce, co dało im awans do II ligi, w której utrzymali się do sezonu 1962/63, kiedy to decyzją PZKosz została ona rozwiązana. W tym samym sezonie z Klubu odeszli: najlepszy w tamtym okresie junior w Polsce i równocześnie reprezentant kraju Stanisław Słotołowicz, który został przekazany do Wisły Kraków oraz Adam Zdechlikiewicz, który zasilił AZS AWF Kraków. Nie pozostało to bez wpływu na wyniki pierwszego zespołu, który w sezonie 1963/64 w rozgrywkach ligi okręgowej (utworzonej w miejsce II ligi) zajął 4. miejsce. W sezonie 1966/67 z powrotem utworzono II ligę, jednak nasz zespół nie odnosił już w niej takich sukcesów jak kilka lat wcześniej – po zajęciu 8., a rok później 9. miejsca, w sezonie 1968/69 spadł do ligi okręgowej.

W kategorii juniorów koszykarze najlepsze miejsce zajęli w sezonie 1959/60, kiedy to obie drużyny wygrały swoje klasy rozgrywek i reprezentowały Kraków, chociaż bez sukcesów, w rozgrywkach o mistrzostwo Polski. W ciągu siedmiu sezonów gry juniorzy tylko dwa razy zajęli miejsce tuż za podium – w sezonie 1960/61 i 1963/64. Z powodu braku funduszy sekcja została rozwiązana w 1969 roku (dotowano tylko sekcje mające związek z wojskiem) i część zawodników wraz z trenerem Kazimierzem Gruszką przeniosła się do KS Cracovia. Po odejściu Kazimierza Gruszki jeszcze przez jakiś czas grupę juniorów prowadził Zbigniew Helak.

Zespół żeński

W skład reaktywowanego w 1949 roku zespołu koszykówki wchodziły byłe zawodniczki Budowlanych, Zwierzynieckiego, Cracovii, ale głównie Kolejarza (dzisiejsza Olsza), którego ostatni znany skład pokrywa się z pierwszym składem Wawelu. Dzięki takiej bazie drużyna dość szybko zaczęła odnosić sukcesy. Niedługo po reaktywacji sekcji, bo już w 1951 roku, żeńska drużyna po raz pierwszy wywalczyła mistrzostwo Wojska Polskiego i sukces ten powtórzyła jeszcze dwukrotnie z rzędu w latach 1952–1953. W sezonie 1953/54 drużyna awansowała do ekstraklasy zdobywając 6. pozycję, rok później zajęła już 3. miejsce w tabeli, by w sezonie 1956/57 powtórzyć osiągnięcie sprzed roku. W I lidze zespół utrzymywał się nieprzerwanie przez jedenaście sezonów, aż do roku 1964.

Prowadzone wspólnie przez trenerów: Adama Grochala, Jerzego Michałkiewicza i Michała Mochnackiego zespoły liczyły łącznie ok. stu zawodników, a żeńska koszykówka Wawelu należała do najbardziej liczących się na arenie krajowej. W latach największych sukcesów koszykarek funkcję kapitana drużyny pełniła Wanda Dudek-Pacuła, a kierownika sekcji ppłk Jan Szuster. Wawelanki wywalczyły w tym czasie łącznie osiem medali mistrzostw Polski: trzy brązowe (1955, 1957, 1963), cztery srebrne (1958, 1960–1962) i najcenniejszy, złoty, 22 marca 1959 roku po pokonaniu w decydującym meczu obrońcy tytułu zespołu AZS AWF Warszawa 42 : 40. Kierownikiem mistrzowskiej drużyny był Aleksander Hradecki. 1959 był najlepszym rokiem dla żeńskiej drużyny – zdobyły tytuł mistrzyń Polski i wystąpiły w klubowym Pucharze Europy, gdzie w pierwszej rundzie pokonały mistrzynie RFN koszykarki Heidelbergu. W rozgrywanych w tym samym roku w Moskwie mistrzostwach świata, w reprezentacji Polski wystąpiły cztery zawodniczki Wawelu: Krystyna Pabiańczyk, Irena Rospądek, Alina Szostak i Irena Twardosz. Reprezentacja Polski wywalczyła tam 5. miejsce. Te same zawodniczki były również powoływane do reprezentacji Polski na mistrzostwa Europy: w 1958 roku (Łódź, 5. miejsce) Alina Szostak, w 1960 (Sofia, 4. miejsce) Irena Rospądek, Alina Szostak i Krystyna Pabiańczyk, w 1962 (Miluza, 6. miejsce) Alina Szostak i Krystyna Pabiańczyk. W 1958 roku koszykarki wywalczyły Puchar Polskiego Związku Koszykówki.

Zespół juniorek dzielnie dotrzymywał kroku starszym koleżankom, zdobywając w 1962 roku srebrny medal, a rok później mistrzostwo Polski. Duży sukces odniosła w 1961 roku juniorka Anna Cygal, wygrywając turniej rzutów wolnych okręgu krakowskiego i ustanawiając jednocześnie rekord wynikiem 23 pkt. Również zespół juniorek Wawelu zajął w tym turnieju 1. miejsce (29 pkt), przed seniorkami Wisły I (24 pkt) i Wisły II (20 pkt).

Od roku 1962 sekcję zaczęły opuszczać czołowe zawodniczki: najpierw do Wisły odeszła Krystyna Pabiańczyk, rok później Alina Szostak i w 1964 roku Barbara Nowak. Kariery zakończyły: Wanda Pacuła, Danuta Lipowska i Janina Danielowska. Tak duże osłabienie zespołu spowodowało spadek do II ligi. W 1964 roku z powodu małego zainteresowania nadrzędnych władz sportowych tą sekcją żeński zespół koszykarek został rozwiązany, a duża część zawodniczek wraz z trenerem Jerzym Michałkiewiczem przeniosła się do Korony Kraków.